Kort bezoekje Mostar en vervolgens Sarajevo

Op het busstation in Kotor had ik gevraagd om een kaartje naar Mostar in Bosnië-Hercegovina. De vrouw was nogal onduidelijk en gaf mij een kaartje tot Dubrovnik en zei dat dezelfde bus door zou rijden naar Mostar. De bus kwam uiteindelijk aanrijden met een paar minuten vertraging, maar de chauffeur vond het toch nog nodig om drie sigaretten te roken. Bovendien was hij nog aan het wachten op stickers voor op de bagage, maar voor de wachtende mensen was het allemaal een rare situatie. Gelukkig gingen we na drie kwartier rijden en ik was al snel in slaap gesukkeld. Bij de Kroatische grens werd er natuurlijk weer goed gecontroleerd en al snel bereikten we Dubrovnik. Nu was het weer onduidelijk of ik in deze bus kon blijven zitten en of ik een kaartje nodig had tot Mostar. Met hulp van een Australiër met zijn roots in Bosnië lukte het om informatie te krijgen van de chauffeur. Ik moest nog een kaartje kopen en we gingen met een andere bus verder. Na gauw een kaartje gekocht te hebben vertrok de bus. We gingen in totaal drie keer de grens over, omdat er nog een klein Bosnisch stukje aan de kust zit net ten noorden van Dubrovnik. Aangekomen in Bosnië moest ik nog een keer overstappen op een andere bus om in Mostar te komen, dus de informatie in Kotor klopte voor geen meter. Uiteindelijk kwam ik in Mostar aan en heb ik het hostel gebeld, want ze boden een ophaalservice aan. Na even gewacht te hebben, kwam er een oude gare Ford Escort aanrijden met een hele aardige vrouw. Na een kort ritje kwamen we bij het hostel en ben ik na een vermoeiende dag gaan slapen. Midden in de nacht kwamen mijn kamergenoten nog binnen in de veronderstelling dat er niemand in het derde bed lag. Ze waren een beetje luid, waardoor ik even wakker werd. Verder snurkten ze allebei behoorlijk, ik moest mijn kussen op mijn hoofd leggen om het niet te horen. 's Morgens vroeg ben ik naar het station gelopen, maar ik ben eerst wel nog even naar de Stari Most gelopen, want dit moet je gezien hebben in Mostar.

Helaas kon ik niet langer blijven in Mostar, want er was genoeg te zien. Na een treinritje van ongeveer 2,5 uur kwam ik aan in Sarajevo. Voor het station pakte ik de tram naar het hostel en daar aangekomen heb ik allereerst mijn vuile was afgegeven. Deze werd mij 's avonds weer gewassen, gedroogd en gestreken aangeleverd door de vrouw van het hostel. Ik was twee uurtjes in het hostel en toen kwam er een nog een nieuwe kamergenoot. Ik sprak met haar en zei dat ik gisteren in Mostar had geslapen. Waar vroeg zij, ik zei in hostel Nina. Dan was jij zeker die gene in het derde bed op de kamer in het hostel zei zij. Zij was dus degene die mij wakker gemaakt had de vorige nacht en nu zaten we weer voor twee nachten in hetzelfde hostel. De rest van de middag ben ik door de stad gelopen, van te voren had ik een heel andere stad verwacht. Ik dacht alleen maar beton en grijs met kogelgoten tegen te komen. De kogelgaten waren nog overal te herkennen, maar de stad was een moderne stad aan het worden met moslims, Bosniërs en Serviërs vreedzaam naast elkaar. Na lekker gegeten te hebben ben ik weer naar het hostel gegaan en ben vroeg naar bed gegaan. De volgende dag kwam ik in contact met mijn Australische kamergenote van Mostar, een Engelsman en een Nederlander. Na eerst een heerlijke burek als ontbijt gehad te hebben, zijn we met de tram richting het Bosnisch museum gegaan. Dit museum was nogal vervallen en de tekenen van de oorlog waren nog duidelijk zichtbaar, maar de kleine expositie was zeer indrukwekkend en gaf een goed beeld hoe de mensen tijdens de oorlogsjaren geleefd hebben in Sarajevo. Toen we weer buitenkwamen werden we aangesproken door een Bosniër die ons voor €5 naar het tunnelmuseum zou brengen. We besloten om met hem mee te gaan en hij vertelde dat hij opdezelfde weg als dat wij nu reden, in de oorlog door een sniper beschoten was en liet zelfs zijn litteken zien. Dat doet dan toch wat met je als je zo'n dingen ziet en hoort. Aangekomen in het kleine museumpje dat langs en in een woonhuis lag, kregen we eerst een film te zien. Omdat Sarajevo compleet omsingeld was, hebben mensen een tunnel gegraven onder het vliegveld om de stad te kunnen bevoorraden. In dit kleine museumpje liepen nog meer Nederlanders rond, twee verschillende koppels van meiden. Na nog een foto van ons gezelschap gemaakt te laten hebben voor het museumpje door onze chauffeur zijn we weer naar de stad terug gebracht.

Nadat twee van ons groepje nog wat moesten regelen op het bus en treinstation, zijn we weer met de tram naar het oude centrum van Sarajevo gegaan. Na bij een kroeg niet ver van ons hostel een paar biertjes gedronken te hebben, kwamen er een stel Zwitsers naast ons zitten. Na hier even mee gepraat te hebben zijn we naar het beste Cevapci restaurant gegaan. Na hier voor een habbekrats de buik helemaal vol gegeten te hebben, namen we eerst afscheid van de andere Nederlander, die met de nachttrein naar Zagreb ging. Met zijn drieën zijn we naar een bar gelopen waar de Australische de avond ervoor ook al was geweest. Na nog een paar biertjes en raki begon ik bij de dj wat muziek aan te vragen. Het meeste wat ik vroeg had hij niet maar een nummer wel, namelijk Fairytale of New York van The Pogues. Ik en mijn Engelse kameraad vonden dit een mooi nummer, ondanks dat het eigenlijk een kerstnummer is. De dj draaide het en wij stonden op straat te dansen en te zingen. De nuchtere Bosniërs keken ons aan en dachten wat een stel gekken. Na een tijdje zaten in een keer de Zwitsers weer naast ons die we bij die andere kroeg hadden ontmoet. In een keer zaten er ook twee Nederlandse meiden, die we 's morgens al bij de tunnel hadden gezien. Met deze mensen hebben we hier toen een tijd gezeten en gepraat. Vervolgens gingen de Zwitsers weg en hebben we met z'n allen nog staan dansen binnen in de bar. Na een leuke avond ben ik met de Australisch teruggelopen naar het hostel. 's Morgens moest ik alweer de trein hebben naar Zagreb, dus ik moest wat bijkomen van de leuke avond. Ik ben gelijk in bed gekropen en viel als een blok in slaap.