De nachttrein naar Belgrado en daarna door naar Montenegro

Nadat ik op het station aangekomen was, kwam de nachttrein al ruim voor vertrektijd aan het perron. Ik was de eerste die het rijtuig naar Belgrado betrad en het viel mij meteen op dat de couchettes wat krapper waren dan de enige andere couchettes (Zweedse) waar ik mij gereisd had. Al gauw kwamen twee andere coupégenoten en dit bleken ook nog eens Nederlanders te zijn, vader en dochter waren samen op interrail. Daarna kwam een Fransman en als laatste een Ier samen met een Francaise. Het kleine coupeetje zat nu helemaal vol mensen en bagage. Na vertrek haalde de Ier een aantal blikken bier tevoorschijn, die hij na lang zoeken toch nog ergens had weten te kopen in Istanbul. Om de lange treinrit goed in te wijden, werden de blikken bier gedeeld met alle coupégenoten. Na nog wat gepraat te hebben met elkaar werden de bedden klaargemaakt voor de nacht. Zelf heb ik altijd redelijk wat moeite om in slaap te vallen en in een trein wordt het er niet makkelijker op, maar na een tijdje was ik toch vertrokken. Ik lag net lekker te slapen en toen werden we alweer de trein uit gejaagd voor de Turkse paspoortcontrole. De stop duurde iets van twee uur alleen voor een klein stempeltje in je paspoort. Vervolgens werd ons paspoort nog vier keer gecontroleerd door nog een keer de Turkse politie en daarna door de Bulgaarse.

Uiteindelijk konden we dan toch weer gaan slapen en werden we 's morgens wakker in het armzalig uitziende Bulgaarse landschap. Overal lag afval langs het spoor en alles zag er grijs en communistisch uit. De Nederlander was op zijn tijdschema aan het kijken en kwam tot de conclusie dat we een vertraging hadden van ongeveer twee uur, die belachelijk lange grenscontroles ook! De betreffende trein van ons bestond uit rijtuigen met allemaal een verschillende bestemming en voor ons was het cruciaal om op tijd in Sofia te zijn om de aansluitende trein naar Belgrado te halen. Op internet dacht ik gelezen te hebben dat deze aansluiting gegarandeerd is en dat de trein altijd wacht in Sofia. Aangekomen in Sofia stond er een nors kijkende Bulgaar op het perron die in zeer slecht Engels ons probeerde mede te delen dat dit rijtuig zeven uur bleef wachten in Sofia om aan de volgende trein naar Belgrado gehangen te worden. De informatievoorziening was zeer onduidelijk, maar de Turkse nachttrein begeleider zei dat het water van het rijtuig bijgevuld moest worden. Ondertussen waren er al een aantal mensen uitgestapt om hun eet en drinkvoorraden bij te vullen. Al snel kwam er een rangeerlokje voor de trein en iedereen stapte weer in, behalve een iemand, de Ier uit mijn coupé. De trein begon langzaam te rijden en een stel Engelsen in de coupé naast ons begon te roepen op de Ier. Uiteindelijk kwam hij op de trap naar boven, maar toen was de trein al te ver weg. De Engelsen probeerden hem nog aan te sporen met de in deze trein legendarisch geworden woorden: Run Irisch boy run.
Het mocht niet baten, want op teenslippers kun je nu eenmaal niet onder de tien seconden rennen op de 100 meter.
Na de watertanks bijgevuld te hebben in een of andere gore loods, werd het rijtuig weer langs het perron geplaatst. Er werd ons medegedeeld door de Turkse begeleider dat we om 18.00 weer terug moesten zijn, zodat we niemand meer zouden achterlaten. Allereerst moest de interne mens versterkt worden en daar had ik ten eerste Bulgaars geld voor nodig. Na even naar een wisselkantoortje gegaan te zijn, kon ik wat broodjes kopen, die niet allemaal even lekker waren. Daarna werd de supermarkt op het station aangedaan en werd er alvast wat bier en eten gehaald om de rest van de dag door te komen.
De Engelsen begonnen uit verveling wat te voetballen op het perron, ookal kwam de bal dan een paar keer op het spoor, daar gaf niemand wat om. Mijn flessen bier waren wat sneller leeg dan ik had gedacht, dus om 17.45 ben ik met de Ier nog even gauw nieuw bier gaan halen bij de supermarkt.
Iedereen dacht nu gaan we vertrekken, maar de Turkse begeleider wilde gewoon dat iedereen op tijd aanwezig was. Ik heb toen buiten de trein op het perron nog leuke gesprekken gehad met een Duitser, een Zwitser, een Japanner en natuurlijk mijn coupégenoten.

Op de bovenstaande foto het Turkse slaaprijtuig op het troosteloze en naar communisme snakkende station van Sofia.
Uiteindelijk werd ons rijtuig dan achter een trein naar Belgrado gehangen en toen we begonnen te rijden was iedereen euforisch. Gelukkig hadden we nog genoeg bier en de Ier bleek zelfs nog een fles Ierse Whiskey achter de hand te hebben. Deze werd verdeeld over een groot gedeelte van de trein en er werd op vanalles geproost. Na wederom een flinke grenscontrole waren we in Servië en het werd weer langzaam tijd om de coupé om te bouwen in de nachtopstelling. Mede door het nodige alcoholgebruik sliep ik snel en werd 's morgens pas wakker toen we al bijna in Belgrado waren. Ik pakte al mijn spullen bij elkaar en nadat we aan het perron kwamen nam ik afscheid van mijn coupégenoten.
Mijn plan was nu om zo snel mogelijk een reservering te maken voor de nachttrein van diezelfde avond naar Bar. Helaas was deze en de andere nachttrein helemaal volgeboekt, dus moest ik even improviseren. Ik besloot dan maar de dagtrein naar Bar te nemen en maakte een reservering hiervoor. Ik had nog een paar uurtjes over in Belgrado en op een terrasje op het station vond ik de twee Nederlandse coupégenoten. Na nog een kopje koffie gedronken te hebben, ben ik met hen even de stad ingelopen en hebben we nog een kop koffie gedronken bij een wat chiquer hotel. Het grote voordeel van dit hotel was dat er een fatsoenlijke wc in zat die een stuk beter was dan het gat in de vloer van de nachttrein. Na nog een tijdje leuk gesproken te hebben met deze fijne mensen zijn we weer naar het station terug gelopen. Hier scheidden onze wegen zich, want ik pakte de dagtrein naar Bar en zij gingen richting Ljubljana.

Ik had al snel in de gaten dat dit een drukke trein zou worden, maar gelukkig had ik nog een reservering gemaakt. Ik kwam in een coupé met vijf Servische jongeren die een strandvakantie gingen houden in Budva aan de Montenegrrijnse kust. Zij waren af en toe nogal druk en luidruchtig, maar ze kregen wel respect voor mij. Ze waren nogal geïnteresseerd in waarom ik alleen reisde en waarom ik als West-Europeaan naar dit soort landen reisde.

De treinrit ging niet snel en aan de grens werden we weer voor een uur aan de kant gezet voor de grenscontroles. Aangezien ik geen hostel gereserveerd had moest ik terplekke nog zoeken naar iets en het begon toch al aardig donker te worden. De trein had al om 20.00 in Bar moeten zijn, maar we waren nog niet eens in Podgorica. Ik besloot toen om dan maar in Podgorica uit te stappen. Het was inmiddels al 22.30 en ik ben toen naar het eerste de beste hotel gelopen wat ik zag. Ik was doodop na twee dagen en nachten in een trein doorgebracht te hebben. Na een goede nachtrust en een stefig ontbijt heb ik vervolgens de bus genomen naar Kotor waar ik voor twee nachten een hostel had geboekt. Het was een zeer mooie rit met als hoogtepunt het moment waarop je vanuit de bergen in een keer aan de kust komt. Je hebt hier een fantastisch uitzicht over de kustplaatsjes en de zee.

Na nog een halfuur in de bus bereikte ik mijn bestemming Kotor.