Op 31 juli startte mijn reis met een vlucht van Keulen/Bonn Flughafen naar Ankara. Naar het vliegveld ben ik met de trein gereisd, waarna ik ruim op tijd heb ingecheckt en in de wachtruimte zag dat ik een van de twee niet Turken was die naar Ankara vlogen. De vluchttijden waren een beetje ongunstig voor mij, want de aankomst in Ankara was om 2.30. Bij gebrek aan een of andere slaapaccomodatie, heb ik maar besloten om op het vliegveld te slapen tot het morgen was. Met mijn rugzak, met alle belangrijke en waardevolle spullen erin, als kussen en mijn hand op mijn koffer heb ik geprobeerd om zo goed als het ging, wat te slapen op het vliegveld. Ik heb geloof ik wel wat geslapen maar echt veilig voel je je toch niet.
's Morgens vroeg dan maar een bus genomen richting het station van Ankara. Deze rit was heel iets anders dan met de netjes rijdende chauffeurs van Veolia. Met 100 kmh een berg afrijden en auto's inhalen op de meest onlogische plaatsen. Na 20 minuten was ik blij dat ik uit deze bus was en ben naar het station gelopen.
Op het station wilde ik een reservering maken voor een slaaptrein naar Istanbul op dezelfde avond. De communicatie verliep door taalproblemen niet geheel vlekkeloos, maar het kwam erop neer dat de bewuste trein vol was. Gelukkig reden er meer nachttreinen, maar ik moest in plaats van een bed de nacht op een zitplaats doorbrengen.
Na mijn bagage in een kluis op het station gedumpt te hebben, ben ik het tegenoverliggende park ingelopen. Ik had behoorlijk wat dorst gekregen en bij de een van de vele barretjes kocht ik wat te drinken. Toen viel mijn oog op een overdekte plaats waar wat rieten stoelen stonden. Aangezien ik niet zo veel nachtrust had gehad, had ik wel zin om even in een comfortabele stoel te zitten en wat te slapen. Na weer wat fitter geworden te zijn, kwam ik in gesprek met een wat oudere man die redelijk Engels sprak. Ik vroeg hem welke musea ik het beste kon bezoeken. Hij zei echter dat op zondagen alle musea dicht zijn in Ankara, dat was dus balen voor mij, want de omgeving rond het park nodigde ook niet echt uit voor een stadswandeling. Bovendien begon het kwik behoorlijk te stijgen en na vertrokken te zijn in Nederland met temperaturen van onder de 20 graden, is het een heel verschil om ineens 35+ om je oren te krijgen. Ik heb me dus de hele dag koest gehouden in de schaduw van de bomen in het park.
Na nog een paar uurtjes met drie jonge Turken in het park gezeten te hebben, die geen van alle Engels spraken, maar wel eten en drinken met mij deelden, ben ik weer terug gegaan naar het station. Bij het plaatselijke restaurant op het station heb ik toen voor het eerst op mijn reis de lokale keuken getest. Na nog een paar uurtjes wachten en rondlopen door het park, vertrok eindelijk de nachttrein naar Istanbul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten